شرمنده از خود نیستم گر چو مسیحا
آنجا که فریاد از جگر باید کشیدن
من، با صبوری، بر جگر دندان فشردم
اما اگر پیکار با نابخردان را
شمشیر باید می‌گرفتم
بر من نگیری، من به راه مهر رفتم
در چشم من، شمشیر در مشت
یعنی کسی را می توان کشت!
در راه باریکی که از آن می‌گذشتم
تاریکی بی‌دانشی بیداد می‌کرد
ایمان به انسان، شبچراغ راه من بود
شمشیر دست اهرمن بود
تنها سلاح من درین میدان سخن بود
شب های بی‌پایان نخفتم
پیغام انسان را به انسان بازگفتم
حرفم نسیمی از دیار آشتی بود

فریدون مشیری - نسیمی از دیار آشتی

آن هنگام که ما بوق در کرنا می‏کنیم و فریاد از طراحی تانک و زره‏پوش و قایق و هواپیمای رادارگریز توسط متخصصان کشورمان می‏کنیم، غافل می‏شویم از فروش میلیارد‏ها دلاری تسلیحات توسط آمریکا (این شیطان بزرگ) به کشورهای عربی... آن‏هم با یک ترس ظاهری... و ما چه بچه‏گانه خود و ملت خویش را گول زده و به خود می‏بالیم و خود را بادِ بادکنکی می‏کنیم.
می‏آییم آمار طلاق و فحشا و قتل و غارت آمریکا را اعلام می‏کنیم، اما نمی‏گوییم ما سومین آمار طلاق را در جهان داریم!
می‏آییم از حقوق بشر می‏گوییم اما نمی‏گوییم که دانشجوی ما به خاطر چند خط‏‏ نوشته‏ در نشریه‏اش تعلیق می‏خورد!
می‏آییم اقتصاد آمریکا را نقد می‏کنیم و از آن به عنوان کشوری بحران زده نام می‏بریم غافل از اقتصاد 13000میلیارد دلاری آن!
می‏آییم آمریکا را نقد می‏کنیم چون کودکی دبستانی که استاد دانشگاهی را نقد کند... نمی‏خواهم او را تمجید کنم بلکه می‏خواهم بگویم که درست نیست چشم بسته و کورکورانه غرب نقد کنیم .
ما حتی جایگاه بین‏اللملی مستحمکی نداریم ، دیپلماسی جهان توسط آمریکا در حال رقم خوردن است ، حتی کشورهای روسیه و چین که بزرگترین حامیان ما -آن هم به دلیل سود بالا و سو استفاده اقتصادی به بهانه‏ی تحریم- هستند از وتوی قطعنامه‏های تحریمی سر باز زدند. 140رای موافق به ضرر ایران نشان از حضور ضعیف دموکراتیک جهانی و قدرت و نفود آمریکاست ...
بیاییم درست و منطقی به جهانی در حال پیشرفت نگاه کنیم و روابط جهانی را اینقدر ساده نبینیم تا بازیچه سیاست‏مداران نباشیم ...